Oczywista niedokładność pisma procesowego (k.p.c.)

Postanowieniem z dnia z 24.04.2018 roku, sygn. akt V CZ 26/18, Sąd Najwyższy uwzględniając zażalenie Powódki, przyjął, iż apelacja, jako zwyczajny środek odwoławczy, nie podlega takim rygorom formalnym, jakie ustawodawca ustanowił odnośnie do skargi kasacyjnej, a w konsekwencji należy stosować w zakresie oceny jej braków umiarkowany formalizm. Gdy pismo procesowe jest zredagowane niewłaściwe, ale w taki sposób, że pozwala na ustalenie jego treści w drodze wykładni, należy uznać, że jest to oczywista niedokładność pisma procesowego.

W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia Sąd Najwyższy wskazał, iż wymogi apelacji określa art. 368 § 1 k.p.c. Zaznaczył jednocześnie, iż apelacja stanowi zwyczajny środek odwoławczy, wobec czego nie podlega takim rygorom formalnym, jakie ustawodawca ustanowił odnośnie do skargi kasacyjnej. Tym samym, do oceny jej braków należy stosować umiarkowany formalizm (por. postanowienia SN z 6.3.2006 r., II PZ 2/06, OSNP 2007, Nr 5–6, poz. 74, z 5.12.2006 r., II CZ 93/06, niepubl.).

Sąd Najwyższy podkreślił, że jeśli sposób redakcji pisma procesowego powódki jest niewłaściwy, ale pozwalający na ustalenie jego treści w drodze wykładni, należy przyjąć, że mamy do czynienia z oczywistą niedokładnością pisma procesowego (por. postanowienie SN z 7.1.1969 r., I PZ 71/68, OSNCP 1969, Nr 9, poz. 163), która nie może prowadzić do jego odrzucenia.