Brak numeru identyfikacyjnego do celów podatku VAT na fakturze, nie pozbawia prawa do odliczenia VAT

W dniu 15 września 2016 roku TSUE wydał korzystny wyrok w sprawie C-518/14 Senatex GmbH przeciwko Finanzamt Hannover-Nord (urzędem skarbowym dla Północnego Hanoweru, Niemcy) w kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur, które nie zawierały numeru podatkowego wystawcy.

Sprawa dotyczyła niemieckiej Spółki, której organy podatkowe odmówiły prawa do odliczenia VAT z uwagi na brak numeru podatkowego sprzedawcy na fakturach. Zdaniem organów Spółka mogła skorzystać z prawa do odliczenia dopiero z chwilą otrzymania faktury korygującej ten błąd.

Trybunał wskazał, iż dyrektywa 2006/112 przewiduje możliwość skorygowania faktury niewskazującej niektórych wymaganych danych. Możliwość ta została przewidziana w art. 219 tej dyrektywy, który to przepis stanowi, że „(…) każdy dokument lub notę, która zmienia fakturę pierwotną i odnosi się do niej w sposób wyraźny i jednoznaczny, uznaje się za fakturę”.

Ponadto Trybunał potwierdził w pkt 43 wyroku z dnia 15 lipca 2010 r., Pannon Gép Centrum (C‑368/09, EU:C:2010:441), a także w pkt 34 wyroku z dnia 8 maja 2013 r., Petroma Transports i in. (C‑271/12, EU:C:2013:297), że dyrektywa 2006/112 nie zakazuje dokonywania korekty błędnych faktur.

W ostateczności TSUE uznał, iż:

Artykuł 167, art. 178 lit. a), art. 179 i art. 226 pkt 3 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, iż stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym takim jak te rozpatrywane w postępowaniu głównym, zgodnie z którymi to przepisami korekta faktur dotycząca obowiązkowych danych, a mianowicie numeru identyfikacyjnego do celów podatku od wartości dodanej, nie wywołuje skutków wstecznych, czyli zgodnie z którymi wykonywane na podstawie skorygowanej faktury prawo do odliczenia nie odnosi się do roku, w którym ta faktura została pierwotnie wystawiona, lecz do roku, w którym faktura ta została skorygowana.