Bezczynność organu administracji publicznej

Często się zdarza, iż organy administracji publicznej, w tym organy podatkowe nie załatwiają sprawy w ustawowych terminach przewidzianych w k.p.a. lub o.p.  Co wówczas ma począć Podatnik? 

Na podstawie art. 52 § 1 p.p.s.a. można wnieść skargę do WSA, ale pod warunkiem wyczerpania środków zaskarżenia (jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie). Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a p.p.s.a., można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 p.p.s.a.). Powstaje pytanie natury praktycznej: czy Podatnik powinien złożyć najpierw – w przypadku skargi na bezczynność organu – zażalenie przewidziane w art 37 § 1 k.p.a. względnie ponaglenie, o którym jest mowa w 141 § 1 p.p.s.a. czy też wezwać na piśmie właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa?

Postanowieniem z dnia 16 kwietnia 2013 r., II FSK 861/13 Naczelny Sąd Administracyjny zasadnie wskazał, iż w przypadku bezczynności organu podatkowego pierwszej instancji skierowana do sądu administracyjnego skarga na bezczynność musi być poprzedzona ponagleniem, o którym mowa w art. 141 § 1 pkt 1 i § 2 o.p. (względnie zażaleniem przewidzianym w art 37 § 1 k.p.a.), a nie wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, które jest przewidziany w art. 52 § 3 i 4 p.p.s.a. i dotyczy aktów i czynności organu podatkowego, a nie stanu bezczynności.

W przypadku niewyczerpania powyższej drogi Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem odrzuci skargę.